Waarom ik het woord suïcide niet durfde uit te spreken... 🕯️

Suïcide is een woord wat ik altijd langs mij heen liet glijden, ik wilde er niets over horen. Terwijl het mij persoonlijk wél raakt. Het is De Wereld Suïcide Preventie Week en ik zie dat er veel over het onderwerp suïcide wordt gedeeld. Voor mij een uitnodiging om te gaan schrijven en mijn eigen taboe te doorbreken...

Dit is de laatste foto samen met mijn moeder. Twee maanden voor haar dood spontaan gemaakt om met fotorolletje vol te krijgen...

Mijn verhaal over rouw, verlies & schaamte

Ik heb getwijfeld of ik dit wilde delen. Ik voel angst en spanning. Jarenlang vermeed ik namelijk het onderwerp. Als mensen vroegen waaraan mijn moeder was overleden, antwoordde ik vaak met: “door een ongeluk.”

Dat voelde makkelijker dan het daadwerkelijke antwoord:

Suïcide.

Ik was bang dat mensen mij raar zouden aankijken. Dat ze misschien zouden denken dat ik uit een ‘geschift’ gezin kwam. Het woord “suïcide” alleen al- voelde te zwaar om uit te spreken.

Op een doodgewone dinsdag wilde ik als 13-jarig meisje na school met mijn klasgenootjes naar de McDonald’s. Op weg naar het schoolplein werd ik opgewacht door de rector van de school.

Of ik even met hem mee wilde komen naar zijn kamer.

“De politie komt er ook aan.”

Ik dacht dat ik iets verkeerd had gedaan. In mijn eerste reactie wilde ik mijn moeder smsen. Ik deed het niet.

Er kwam een man en een vrouw binnen in gewone kleding. “Dit is toch geen politie?” vroeg ik.

De boodschap die daarna kwam was als een bom die een onbeschrijfelijke ravage aanrichtte.

Mijn eerste reactie was: “zonder mijn moeder kan ik niet leven.”

Ik blijk het wel te kunnen.

De leegte die haar verlies achterlaat binnen ons gezin is onbeschrijfelijk.

De rouw na zelfdoding.

Het waarom.

De eindeloze scenario’s van haar laatste uren.

Wat ging er door haar hoofd?

De duizenden “wat als….”

Het had niet zo gehoeven.

Maar het is.

Wat als ik de andere uitgang van het schoolgebouw had genomen en ik nog voor één keer zorgeloos naar de McDonald’s kon?

Het heeft lang geduurd voordat ik het woord ‘suïcide’ hardop durfde uit te spreken. Alsof het uitspreken ervan alles nog zwaarder maakte. Maar juist door te zwijgen, bleef het taboe bestaan. En hoe meer we zwijgen, hoe moeilijker het wordt voor iemand die zelf in die donkere gedachten vastzit om erover te praten.

Maar juist door te delen, woorden geven aan iets wat vaak onbespreekbaar voelt, maken we ruimte. Ruimte voor eerlijkheid, voor kwetsbaarheid, voor het gesprek dat misschien iemands leven kan redden.

Laten we elkaar eraan herinneren dat we al heel zijn, gewoon zoals we zijn.

En aan jou die dit leest: als jij of iemand in jouw omgeving hiermee worstelt: praat erover. Zoek hulp. Je bent niet alleen. 🙏

🧡 Liefs,

Hindrika