Zo herken je de stille signalen van onverwerkt trauma 💜

Je lijft liegt niet...

Er was een lange tijd dat ik ’s ochtends opstond met een knoop in mijn maag. Altijd voelde ik een bepaalde druk op mijn schouders. Als ik autoreed en mijn hoofd naar de zijkant draaide voelde ik dat mijn nek vastzat. Ik was er zo aan gewend, dat ik dacht dat het normaal was. Toen ik eenmaal eerlijk in de spiegel durfde te kijken en durfde te voelen wat er écht speelde, besefte ik pas dat mijn lichaam iets probeerde te vertellen wat ik zelf nog niet onder woorden kon brengen.

En ik weet dat ik niet de enige ben.

Wat is onverwerkt trauma eigenlijk? 🤷‍♀️

Trauma wordt vaak gezien als iets groots of schokkends. Een ongeluk, een oorlog, verlies. En ja, dat kan trauma veroorzaken. Maar trauma zit ‘m ook in de kleine, stille momenten waar op je niet gezien werd. Niet gehoord. Niet veilig was. Niet mocht voelen wat je voelde, of juist alles wat je alleen moest dragen. We zijn allemaal verschillend, maar hebben één ding gemeen; we dragen allemaal trauma’s met ons mee. Ook jij.

Een trauma is eigenlijk niets anders dan en onafgemaakte schrikervaring. Kijk maar eens naar een dier dat schrikt: het bevriest, vlucht of vecht, schudt het van zich af… en gaat weer verder met zijn leven.

Wij mensen doen dat anders. We bevriezen, letterlijk en figuurlijk. We rationaliseren het weg: ‘zo erg was het toch niet?’. En als je niet geleerd hebt om over je gevoel te praten wordt het helemaal lastig. Niet zeuren en doorgaan! Doorgaan. Overleven. Maar ons lichaam onthoudt alles wat het hoofd wil vergeten. 

Waarom het lichaam onthoudt wat het hoofd vergeet

Soms is de schrik zo groot, of de situatie zo onveilig, dat we niet kunnen vechten of vluchten. Wat er dan gebeurt? We bevriezen of dissociëren. Je raakt letterlijk 'uit verbinding' met je lichaam, je gevoel of zelfs met de realiteit. Dit kan zelfs jaren later nog gebeuren. Dissociatie is een beschermingsmechanisme van het zenuwstelsel om pijnlijke ervaringen niet te hoeven voelen. Je 'checkt uit', alsof je vertrekt uit je eigen lichaam, vaak zonder dat je het doorhebt. Je kunt dan bijvoorbeeld het gevoel hebben alsof je naar jezelf kijkt van buitenaf, niet goed voelen wat je lichaam aangeeft, plotseling emotionaliteit of juist gevoelloosheid. Jezelf verliezen in controle of vluchten in werk of zorgen voor anderen...

Je lichaam wil eigenlijk maar één ding: de schrikervaring alsnog afmaken en een gevoel van veiligheid ervaren. Als het lijf mag bewegen, trillen, ademen, huilen, schreeuwen of juist ontspannen: dan kan het zenuwstelsel weer terug naar rust. De normale staat van zijn. Gebeurt dit niet? Dan bouwt het zich op, als een onzichtbaar balletje dat ergens in je lijf blijft hangen. Als een brok in je keel. Als een contante spanning in je schouders. In je nek. In je onderrug. In je buik.

Je lichaam onthoudt alles…

De psoas-spier, ook wel de spier van de ziel genoemd, is een plek waar veel spanning, trauma en emotie zich ophoopt. Deze diepliggende spier verbindt je onderrug met je benen en speelt een centrale rol in je vecht-vlucht-bevriesrespons. Wanneer de psoas langdurig aangespannen is, kun je lichamelijke én emotionele onrust ervaren: paniekgevoelens, rugklachten, benauwdheid of rusteloosheid.

De psoas- spier, ook wel de 'spier van de ziel' speelt een belangrijke rol in je vecht-vlucht-bevriesrespons.  

🚨 Zo herken je de stille signalen van onverwerkt trauma

Je lichaam probeert je vertellen dat er iets speelt. Het begint met een fluistering, waarna het steeds harder begint te spreken en uiteindelijk soms zelfs schreeuwt. Het lichaam geeft signalen af:

➰ Spierspanning in nek- of kaakklachten

➰ Slecht slapen en/of chronische vermoeidheid

➰ Onverklaarbare pijn of druk in het lichaam

➰ Ademhaling die hoog zit

➰ Prikkelbaarheid en/of emotionele uitbarstingen

➰ Een overvol hoofd, snel overweldigd raken

➰ Paniekaanvallen

➰ Moeite met ontspannen en altijd ‘aan’ staan

➰ Gevoel dat je afgesneden bent van lichaam of emoties

Misschien ben jij gewend om deze signalen te negeren en door te gaan. Onthoud goed dat signalen geen vijanden zijn, maar richtingaanwijzers.

---

Wat jouw lichaam eigenlijk probeert te vertellen...

Van nature is je lichaam ontworpen om jou te beschermen. Het is onvoorwaardelijk trouw aan jou. Zelfs als jij het niet vertrouwt of er niet naar luistert.

Wanneer je symptomen ervaart, zijn dat uitnodigingen: tot vertraging, tot voelen, tot heling. Begin met herkennen en erkennen van deze signalen, zonder oordeel. Laat ze er zijn en vecht er niet tegen. Schrijf op wat je voelt. Deel het met een dierbare. Adem erdoorheen. En voel bewust: wat zegt mijn lijf eigenlijk?

Hoe je kunt beginnen met luisteren naar je lichaam 💜

Ik weet het, het vraagt moed om naar binnen te keren. Maar geloof me, begin klein en durf de stap te zetten.

➰ Leg je hand op je buik en voel je ademhaling.

➰ Sta elke dag even stil bij wat je lichaam voelt, niet alleen wat je denkt.

➰ Stel jezelf de vraag: Wat heb ik nodig vandaag?

➰ Blijf in beweging, letterlijk en figuurlijk

➰ Toon je emoties

➰ En misschien wel het belangrijkste: vraag hulp als het alleen even niet lukt.

Gun jezelf de tijd. Je hoeft het niet in één dag te kunnen.

---

De sleutel naar bevrijding 🦋

Voel je bij het lezen van deze blog veel herkenning? Weet dan: je bent niet raar, je bent niet gek en je bent zeker niet alleen. Je lichaam probeert jou al die tijd al te beschermen. Het enige wat het van jou vraagt is dat je luistert en handelt. Want het mooie is: als jij je lichaam weer durft te voelen, kun jij jezelf bevrijden van wat je al zo lang met je meedraagt.

Wil jij ook weer thuiskomen in je lijf? In mijn praktijk werk ik met lichaamsgerichte methodes zoals Body Remembers Trauma Therapy (BRTT) en Trauma Release Breathwork (TRB). Deze vormen van begeleiding helpen je om die opgeslagen spanning, die onafgemaakte ervaring, alsnog ruimte te geven. Zodat je zenuwstelsel mag ontspannen en jij mag thuiskomen bij jezelf.

Dit doen we volledig op jouw tempo. Niet met praten alleen, maar met je lijf als leidraad. En zo herken je de stille signalen van onverwerkt trauma.

We gaan van hoofd naar hart.

Van denken naar voelen.

Van overleven naar léven.

Zodat jij weer de beste vriendin van jezelf kunt zijn.  

🧡 Liefs,

Hindrika